X
Ο τραυματισμός αυτός μπορεί να αφορά στην καταπόνηση ή ρήξη οποιουδήποτε μαλακού ιστού όπως μύες, τένοντες ή σύνδεσμοι στην κάτω κοιλιακή ή τη βουβωνική χώρα. Επειδή δεν πρόκειται για πραγματική μορφή κήλης, όπου κοιλιακός ιστός, όπως μέρος του εντέρου, προεξέχει μέσα από ένα αδύναμο σημείο στο κάτω κοιλιακό τοίχωμα, για την κήλη των αθλητών προτιμάται συχνά ο όρος αθλητική ηβαλγία (athletic pubalgia).
Η κήλη των αθλητών αφορά ρήξη ή καταπόνηση οποιουδήποτε βουβωνικού ή κατώτερου κοιλιακού μυός, αλλά αυτοί που πλήττονται πιο συχνά είναι ο ορθός κοιλιακός και οι προσαγωγοί μύες. Ο ορθός κοιλιακός είναι οι μύες που βρίσκονται κατά μήκος του μπροστινού τμήματος της κοιλιάς και προσκολλώνται στο ηβικό οστό, διευκολύνοντας τις κινήσεις του κορμού.
Οι προσαγωγοί μύες εκτείνονται από το ηβικό οστό προς τον μηρό και είναι υπεύθυνοι για να σταθεροποιούν τη λεκάνη και να να προσάγουν, δηλαδή να φέρνουν το πόδι προς το κέντρο του σώματος.
Οι τένοντες που συνδέουν τους ορθούς κοιλιακούς μύες στο ηβικό οστό είναι οι πιο ευάλωτοι. Μάλιστα, η πιο κοινή περιοχή τραυματισμού είναι στο σημείο όπου ο τένοντας του ορθού κοιλιακού μυός ενώνεται με τον τένοντα του μακρού προσαγωγού πάνω από το ηβικό οστό.
Ο πόνος που εκδηλώνεται εξαιτίας της διάτασης των ορθών κοιλιακών μυών αλλά και των μικρής έκτασης ρήξεων σε τένοντες. Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε εκδήλωση χρόνιας φλεγμονής και έντονου πόνου. Οι κήλες των αθλητών εμφανίζονται κυρίως σε έντονα αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το τένις και το χόκεϊ επί πάγου.
Μια κήλη των αθλητών συνήθως προκαλεί έντονο πόνο στη βουβωνική χώρα τη στιγμή του τραυματισμού. Ο πόνος συνήθως υποχωρεί με την ανάπαυση, αλλά επανέρχεται κατά τη διάρκεια της αθλητικής δραστηριότητας, ειδικά όταν αυτή περιλαμβάνει στροφικές κινήσεις του μηρού.
Ο πόνος γίνεται πιο συχνά αισθητός μόνο στη μία πλευρά της βουβωνικής χώρας, παρά και στις δύο πλευρές. Παράλληλα, ενδέχεται να εκδηλωθεί ευαισθησία στην πάσχουσα περιοχή. Μια κήλη των αθλητών δεν προκαλεί ορατή διόγκωση στη βουβωνική χώρα, όπως η βουβωνοκήλη.
Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου η συγκεκριμένη μορφή κήλης μπορεί να οδηγήσει στο σχηματισμό βουβωνοκήλης, καθώς τα ενδοκοιλιακά όργανα μπορεί να πιέσουν τους εξασθενημένους μαλακούς ιστούς για να σχηματίσουν μια ορατή διόγκωση.
Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, αυτός ο τραυματισμός μπορεί να οδηγήσει σε χρόνιο, έντονο πόνο και κατά συνέπεια αποχή από τις αθλητικές δραστηριότητες.
Επειδή τα συμπτώματα της κήλης των αθλητών μπορεί να μιμούνται εκείνα πολλών άλλων τύπων τραυματισμών στη βουβωνική χώρα, η διάγνωση της πάθησης απαιτεί σχολαστική ιατρική αξιολόγηση.
Η διάγνωση περιλαμβάνει προσεκτική λήψη του ιστορικού του ασθενούς, ώστε να εξακριβωθεί ο μηχανισμός του τραυματισμού, το χρονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο προέκυψε, πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο πόνος και/ή η ευαισθησία και εάν ο πόνος επιδεινώθηκε ξαφνικά ή σταδιακά.
Έπειτα, ακολουθεί ενδελεχής φυσική εξέταση της κάτω κοιλίας, της ηβικής περιοχής και των ποδιών. Έπειτα, ακολουθούν απεικονιστικές διαγνωστικές εξετάσεις όπως η ακτινογραφία ή η μαγνητική τομογραφία ώστε να επιβεβαιωθεί η κλινική διάγνωση. Η μαγνητική τομογραφία είναι η πιο κοινή εξέταση που χρησιμοποιείται για τον εντοπισμό της κήλης των αθλητών.
Η θεραπεία για τις κήλες των αθλητών διακρίνεται σε συντηρητική και χειρουργική. Η συντηρητική θεραπευτική αντιμετώπιση είναι αποτελεσματική στο 90% των συγκεκριμένων κηλών και περιλαμβάνει ξεκούραση, παγοθεραπεία, χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής και φυσικοθεραπεία.
Πιο συγκεκριμένα, συνιστάται διακοπή της φυσικής δραστηριότητας για 7 έως 10 ημέρες και εφαρμογή πάγου στην περιοχή ώστε να μειωθεί η φλεγμονή και ο πόνος.
Παράλληλα, χορηγούνται μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα για τη μείωση του οιδήματος και του πόνου. Δύο εβδομάδες μετά τον τραυματισμό συνιστάται η έναρξη προγράμματος φυσικοθεραπείας ώστε να ανακτηθεί η πλήρης κινητικότητα και να αποκατασταθεί σταδιακά η δύναμη και η ευλυγισία στους κοιλιακούς και τους προσαγωγούς μύες.
Σε πολλές περιπτώσεις, 8 έως 12 εβδομάδες φυσικοθεραπείας αρκούν για την υποχώρηση του πόνου και τη διευκόλυνση της επιστροφής στις αθλητικές δραστηριότητες. Εάν, ωστόσο, ο πόνος επανέλθει με την επανένταξη στον αθλητισμό, ίσως αποτελεί ένδειξη ότι η πάθηση χρειάζεται χειρουργική αποκατάσταση.
Η χειρουργική επέμβαση για την αποκατάσταση της συγκεκριμένης μορφής κήλης μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με ανοιχτό χειρουργείο ή λαπαροσκοπικά, δηλαδή με τη χρήση ειδικών εργαλείων τα οποία εισάγονται μέσω μικροσκοπικών τομών.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, για την πλήρη αποκατάσταση της πάθησης ενδείκνυται η νευροτομή του λαγονοβουβωνικού νεύρου, ενός μικρού νεύρου στη βουβωνική χώρα, για την ανακούφιση του πόνου του ασθενούς.
Εάν ο πόνος στο εσωτερικό του μηρού συνεχίζεται μετά την επέμβαση, μπορεί να χρειαστεί παράλληλα μερική απελευθέρωση του τένοντα του προσαγωγού, ώστε να διευκολυνθεί η επιστροφή στις αθλητικές δραστηριότητες. Μετά την επέμβαση, διαμορφώνεται ένα σχέδιο φυσικοθεραπείας και αποκατάστασης προσαρμοσμένο στις ανάγκες του κάθε ασθενούς ξεχωριστά.
Οι περισσότεροι αθλητές μπορούν να επιστρέψουν στον αθλητισμό 6 έως 12 εβδομάδες μετά την επέμβαση.
