Ρήξη Τένοντα Δικεφάλου Στον Αγκώνα

Η ρήξη τένοντα δικεφάλου στον αγκώνα είναι ένας σχετικά ασυνήθιστος τραυματισμός που συμβαίνει όταν ο τένοντας που συνδέει τον μυ του δικεφάλου με το οστό του αντιβραχίου (κερκίδα) υφίσταται ολική ή μερική ρήξη πλησίον της άρθρωσης του αγκώνα. Αν και η συγκεκριμένη μορφή κάκωσης είναι λιγότερο συχνή από τη ρήξη τένοντα δικεφάλου στον ώμο, μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τη λειτουργία του βραχίονα και την ποιότητα ζωής ενός ατόμου.

 

Ο δικέφαλος βραχιόνιος μυς βρίσκεται στην πρόσθια επιφάνεια του βραχίονα, ανάμεσα στον ώμο και τον αγκώνα. Συνδέεται στα οστά του ώμου και του αγκώνα με τένοντες, δηλαδή ισχυρούς σχηματισμούς ινώδους ιστού που συνδέουν τους μύες στα οστά. Ο εκφυτικός τένοντας συνδέει το δικέφαλο βραχιόνιο με τον ώμο και ο καταφυτικός με τον αγκώνα και συγκεκριμένα με το κερκιδικό όγκωμα της κερκίδας. Ο καταφυτικός τένοντας δικεφάλου διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην κάμψη του αγκώνα και στον υπτιασμό του αντιβραχίου. Συνεπώς, σε περίπτωση που υποστεί ρήξη, επηρεάζεται σημαντικά η λειτουργικότητα του αγκώνα. (Εικ 1)

Οι ρήξεις του άπω δικεφάλου συχνά συμβαίνουν λόγω ξαφνικής, ισχυρής σύσπασης του δικεφάλου μυός ενώ βρίσκεται υπό τάση. Αυτός ο τραυματισμός συνδέεται συνήθως με δραστηριότητες που περιλαμβάνουν άρση βαρών, ισχυρό υπτιασμό του αντιβραχίου ή άμεσο τραύμα στον αγκώνα.

 

Τα άτομα που ασχολούνται με την άρση βαρών, τα αθλήματα επαφής ή τις εργασίες που απαιτούν επαναλαμβανόμενη χειρωνακτική εργασία διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο να εμφανίσουν ρήξη τένοντα δικεφάλου στον αγκώνα. Η κάκωση αυτή εμφανίζεται συχνότερα σε ασθενείς ανδρικού φύλου ηλικίας 30 ετών και άνω. Μάλιστα, το κάπνισμα συμβάλλει στην εκδήλωση του συγκεκριμένου τραυματισμού, καθώς η νικοτίνη προκαλεί ελάττωση της ποιότητας και της δύναμης των τενόντων.

Η λήψη κορτικοστεροειδών συμβάλλει στην εμφάνιση αδυναμίας των μυών και των τενόντων, κατάσταση η οποία προδιαθέτει επίσης στην εμφάνιση ρήξης του τένοντα του δικεφάλου.

Τα πιο κοινά συμπτώματα της ρήξης του καταφυτικού τμήματος του τένοντα δικεφάλου περιλαμβάνουν ένα ξαφνικό κι επώδυνο αίσθημα «κλικ» τη στιγμή της ρήξης, έντονο πόνο, οίδημα, αδυναμία και εκχυμώσεις, δηλαδή μώλωπες, στο πρόσθιο τμήμα του αγκώνα και του αντιβραχίου. Εκδηλώνεται παράλληλα περιορισμός της κίνησης της άρθρωσης και μείωση της δύναμης κάμψης και υπτιασμού του αγκώνα, με την τελευταία να γίνεται αντιληπτή συνήθως 7-10 ημέρες μετά τον τραυματισμό. Στα συμπτώματα τέλος, περιλαμβάνονται η διόγκωση στο άνω μέρος του βραχίονα που προκαλείται από τη συρρίκνωση του μυός, αλλά και η ύπαρξη ενός ψηλαφητού κενού μπροστά στον αγκώνα, λόγω της απουσίας του τένοντα.

 

Η έγκαιρη ιατρική αξιολόγηση είναι ζωτικής σημασίας για την ακριβή διάγνωση. Η λήψη λεπτομερούς ιατρικού ιστορικού, τα κλινικά τεστ (Hook test) και οι απεικονιστικές τεχνικές, όπως το υπερηχογράφημα ή η μαγνητική τομογραφία βοηθούν στην επιβεβαίωση της διάγνωσης και στον προσδιορισμό της έκτασης του τραυματισμού, δηλαδή εάν πρόκειται για ολική ή μερική ρήξη. Αντιθέτως, οι ακτινογραφίες δεν συνεισφέρουν στη διάγνωση της πάθησης.

Ως προς τη θεραπεία για μια ρήξη τένοντα δικεφάλου στον αγκώνα, αυτή είναι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων χειρουργική. Συντηρητική αντιμετώπιση επιλέγεται για μερικές ρήξεις ή σε περιπτώσεις ασθενών που είναι προχωρημένης ηλικίας και έχουν χαμηλές λειτουργικές απαιτήσεις από το άνω άκρο. Η συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει την αποφυγή άρσης βαρών, την εφαρμογή λειτουργικού κηδεμόνα για 4-6 εβδομάδες και τη λήψη παυσίπονων και μη στεροειδών αντιφλεγμονοδών φαρμάκων. Όταν υποχωρήσει ο πόνος, ο ασθενής υποβάλλεται σε πρόγραμμα φυσιοθεραπευτικής αποκατάστασης για την αποκατάσταση της λειτουργικότητας και την ενίσχυση της μυϊκής ισχύος του άνω άκρου.

 

Η φυσιοθεραπευτική αποκατάσταση διαδραματίζει ζωτικό ρόλο στη διαδικασία ανάρρωσης μετά από ρήξη του τένοντα δικεφάλου στον αγκώνα. Τα προγράμματα φυσικοθεραπείας προσαρμόζονται στις συγκεκριμένες ανάγκες του ασθενούς. Η φυσικοθεραπεία βοηθά στην αποκατάσταση του εύρους κίνησης, της μυϊκής ισχύος και της λειτουργικότητας της άρθρωσης του αγκώνα, διευκολύνοντας την ασφαλή επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες.

 

Ωστόσο, η χειρουργική επέμβαση συνιστάται γενικά για ολικές ρήξεις ή για άτομα που επιθυμούν τη βέλτιστη λειτουργική αποκατάσταση του αγκώνα και του άνω άκρου. Η χειρουργική επέμβαση πραγματοποιείται συνήθως εντός δύο έως τριών εβδομάδων μετά τον τραυματισμό για να βελτιστοποιηθούν τα αποτελέσματα και να αποφευχθούν επιπλοκές, όπως η συστολή των μυών και ο σχηματισμός ουλών. Η επέμβαση μπορεί να πραγματοποιηθεί με δύο χειρουργικές τεχνικές, οι οποίες αποσκοπούν στην επανασύνδεση του περιφερικού τένοντα δικεφάλου στην κερκίδα.

 

Η πρώτη χειρουργική τεχνική περιλαμβάνει τη διενέργεια μιας τομής στο πρόσθιο τμήμα του αγκώνα και στη συνέχεια την καθήλωση του τένοντα στην κερκίδα με ειδικά ράμματα και οστικές άγκυρες (Εικ 2.) Η δεύτερη χειρουργική μέθοδος περιλαμβάνει τη διενέργεια δύο μικρών τομών στην πρόσθια και την οπίσθια επιφάνεια του αγκώνα αντίστοιχα και ακολούθως την καθήλωση του τένοντα με ράμματα μέσα σε μια οπή που έχει διανοιχτεί στο οστό. Ο Ορθοπεδικός Χειρουργός Άνω Άκρου, Δρ. Παναγιώτης Πάντος, διαθέτει μακρά εμπειρία στην επιτυχή αποκατάσταση τέτοιου είδους κακώσεων, αποσκοπώντας στην πλήρη αποκατάσταση της λειτουργικότητας του αγκώνα.